Als ik zeg dat we dezer dagen terug tegen kruissnelheid leven, lijkt dat me geen understatement. De welverdiende vakantie is voorbij, de kinderen gaan terug naar school, de hobby’s en sportactiviteiten worden weer opgestart…we willen álles uit het leven halen.

Op de koop toe worden we dezer dagen overspoeld door informatie via (school)apps, berichtenapps, social media apps, mailings … om nog maar te zwijgen over alle krijsende en zelfverklaarde (social media) goeroes en de bijhorende funnels die vervolgens door je strot worden geduwd. 

‘Het aantal werknemers dat ziek thuiszit met een burn-out is in drie jaar met 66 procent toegenomen. Wie een burn-out heeft, blijft bovendien almaar vaker langdurig thuis,’ las ik deze zomer tot mijn grote verwondering in een artikel van De Tijd.

Uiteraard speelt er meer: de verhoogde pensioenleeftijd, Corona, het vele thuiswerken in combinatie met een gezin en de altijd moeilijke balans tussen werk en privé, de recente energiecrisis, …

‘Waar zijn wij nu eigenlijk mee bezig?’ denk ik dan steeds vaker bij mezelf… en kan het dan écht niet anders?

Een beetje geschiedenis, voor de liefhebbers

Een bepaalde groep Italianen maakte in de jaren 80 al een gelijkaardige bedenking. Zij startten destijds de Slow Food beweging op, als reactie op de snelle opkomst van fastfood restaurants, en wel op het ogenblik dat Mac Donalds besloot een nieuw restaurant te openen naast de Spaanse trappen in Rome (of all places!). Zij drongen er bij hun achterban op aan om lokaal geproduceerd voedsel te eten, traditionele recepten te gebruiken en vooral rustig te genieten van een maaltijd. Maar de Slow Food beweging groeide uit tot iets veel groters. Ook andere groeperingen zagen stilaan heil in een beweging die de verdere globalisering en uniformisering van hun specifieke leefwereld te lijf ging : denk maar aan bewegingen zoals slow travelling, slow living, slow design,  maar ook aan de bij ons minder bekende slow medicine, slow education en slow cinema ….(Google, here we come!)

De allereerste zichtbare vertraging van die globalisering, kwam er pas na de financiële crisis van 2007-2008. De coronapandemie heeft daarna uiteraard nog een diepgaande vertraging teweeg gebracht: een dramatische daling van het verkeer van goederen, diensten, kapitaal en mensen, in die mate dat bepaalde mensen zelfs van het begin van de ‘deglobalisering’ durfden te spreken. De term ‘slowbalisation’ ( letterlijk vertaald ‘vertraging van de globalisering’ ) is een term bedacht door de Nederlandse trendwatcher en futuroloog Adjiedj Bakas, en werd in 2019 opgepikt door The Economist. Uit een paper van het Europese Parlement van 3 december 2020 blijkt de eindconclusie dat ‘slowbalisation’ echter geen uniforme trend is. Terwijl de internationale economie effectief vertraagt, suggereren de ‘digitale sprong’ en de aanhoudende ongelijkheid dat de globalisering slechts van vorm verandert, maar niet verdwijnt. 

De verandering is vooralsnog ingezet

Oké, dat was even een zware brok, maar zo belangrijk voor een beter begrip van wat volgt. 

Het leert ons namelijk dat onze economie van ‘groei en consumptie’ diep ingebakken zit in ons hele ‘zijn’. Corona heeft velen onder ons wakker geschud en doen stilstaan bij de impact van dit model op ons welzijn en het klimaat. Denken in termen van ‘degrowth’ ligt vandaag nog steeds moeilijk, maar de deur staat alvast op een kier. Het welzijn van mensen wordt – vooral bij de jongere generaties – even, zoniet belangrijker dan welvaart. Leven om te werken maakt plaats voor werken om te leven. Minder consumeren, en daardoor ook minder werken wordt langzaamaan bespreekbaar, ook bij werkgevers. Consuminderen, maar ook lokaal kopen, kleiner wonen, een moestuin aanleggen voor eigen behoeften, met de fiets naar het werk, thuiswerken, met de trein reizen i.p.v. met het vliegtuig … het zijn die wijzigingen in ons denkpatroon die de grote verandering in gang kunnen zetten. En hoewel lang niet iedereen al tot besef is gekomen, zullen de behoeften van consumenten en werknemers gaandeweg veranderen…waardoor de economie en de politiek niet langer zullen kunnen achterblijven.

Waaraan merk ik dat?

• aan grote ketens die ineens minder winsten maken omdat hun marketing en aanbod niet meer afgestemd is op de wijzigende behoeften van de bewuste consument (en de krampachtigheid waarmee ze nu ineens willen aantonen hoe duurzaam ze wel produceren)
• aan banken en energieleveranciers die eindelijk doorhebben dat persoonlijk contact toch nog steeds het beste werkt. 
• aan werkgevers die kandidaat-werknemers proberen verleiden met de belofte van een goede work-life balans 
• aan de talrijke coachingsbureau’s die als paddestoelen uit de grond schieten, allemaal om ons welzijn bespreekbaar te maken
• aan de taboes die de laatste jaren doorbroken worden rond geestelijk welzijn, ouderschapsverlof voor mannen, …
• aan de stijgende hoeveelheid fietsers op onze Belgische fietspaden (en straten 😉 )
• aan de klimaatmarsen en het stijgende bewustzijn rond het klimaat, ook (en eindelijk) binnen de politieke rangen 
• aan het feit dat we nu even nadenken vooraleer we online iets bestellen. Nee, iets laten overkomen uit Amerika of China is niet (meer) aan de orde.
• De eigenzinnigheid (jeij!) waarmee de jongere generatie de dag van vandaag door het leven stapt
• aan de grote opkomst van de Tiny Houses…vooral dan in Nederland (maar dan is het hier ook niet meer veraf 😉)
• aan het feit dat bedrijven als European Sleeper nu met gemak bedragen van 2.000.000 euro ophalen bij hun community voor de ontwikkeling van een nieuw slaaptreinen netwerk
• aan de groeiende opkomst van initiatieven rond verduurzamen van je kleerkast, ketting kledingruil intiatieven (nog zo’n zalige Nederlandse trend), upcycling, … (wil je hier trouwens meer over weten, lees dan zeker ook onze blogartikels rond de 30 dagen kleerkast challenge en upcycling)
• …

En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Conclusie

In alles rondom mij zie ik een bevestiging van één van mijn levensmotto’s: uit elke verandering, goed of slecht, kan er altijd iets goeds voortvloeien, je moet het alleen wíllen zien.

Het kan écht wel anders.

Maar nu ben ik écht superbenieuwd: Heeft corona jou ook tot (een) besef gebracht en hoe probeer jij sindsdien te vertragen? Of welke keuzes maak je nu, die je eerder niet maakte, of toen zelfs niet overwoog? Stuur gerust een mailtje met het antwoord op mijn vraag naar info@enderandmay.be of gooi het in onze community (‘het Illustratiev‘, onze Facebook-groep). We gaan graag met je in gesprek!

Je geluksbrenger

Foto van Krzysztof Niewolny op Unsplash

Bezorg jij anderen ook graag een ‘klein gelukske’?

Inspireer jij ook graag andere mensen met jouw verhaal? Maak jij bewust andere keuzes of ben jij ook op zoek naar een simpeler of echter leven? Heb je altijd al eens de ziel uit je lijf willen schrijven, maar vond je niet het juiste forum? Of ben je al blogger en heb je een idee voor een gastblog? Laat van je horen! Al jouw ‘kleine gelukskes’ zijn hier meer dan welkom!

Zijn er thema’s waar je graag eens een blog van mij over zou lezen? Shoot!