Wie kan – in godsnaam – maanden op voorhand, inschatten hoeveel stuks er van een bepaald kledingstuk uiteindelijk over de toonbank zullen gaan? Nog gezwegen over een crisis als deze van vandaag, want dit had echt niemand zien aankomen….iemand?

En toch blijven de mode-industrie, maar ook andere sectoren, vaak en te veel vasthouden aan deze speculatieve manier van produceren. De overproductie en verspilling die hiermee gepaard gaat is, naar mijn bescheiden mening, in tijden zoals vandaag, niet meer te verantwoorden.

Maar hoe kan het anders?

Alleen produceren wat besteld wordt, is het ‘simpele’ antwoord.

Maar is dat zo eenvoudig, in een wereld waar iedereen bij de minste vingerknip of slinkse oogwenk een bestelling voor de deur heeft staan, die hij of zij amper twaalf uur eerder met een nog simpelere druk op de knop heeft besteld? Bovendien kan dit pakje nog sneller teruggestuurd worden dan dat het geleverd werd. Gewoon een bijgevoegd verzendlabel uit het pakje halen, over je eigen adres kleven…en floep, return to sender! Je partner heeft zelfs geen tijd meer om zijn klaagzang af te steken (lees: “weer een pakje van … ? “).

Het gemak waarmee we – en ik pleit zeker niet onschuldig – hierin meegaan is vaak ontstellend en maakt toch, bij mij alleszins, steeds vaker een wrang gevoel los. Dit is niet hoe ik wil leven of waar ik voor sta, hoe groot de verleiding soms ook is. Want dat is het uiteindelijk … het wordt ons allemaal zo makkelijk gemaakt dat we denken dat het normaal is.

Made-to-order

Een aantal merken, die ik nu niet nader bij naam zal noemen, gaven al het goede voorbeeld door bijvoorbeeld per jaar een beperkt aantal producten in beperkte oplage te lanceren. Bij dit made-to-order-businessmodel start de productie echter pas nadat de klant een bestelling heeft geplaatst. Het creëren van schaarste zorgt dan voor een ‘sense of urgency’ die de producten zeer gewild maakt, waardoor de voorziene, beperkte oplage ook meestal volledig uitverkocht geraakt.

Zoals jullie weten, ik (lees:  spons)  leer graag van goede voorbeelden. Naast de wervelende aanpak van veel Nederlandse ondernemers staan mijn oren (én mond) ook altijd wijd open bij dergelijke inspirerende verhalen van de groten (of iets minder groten) der aarde. 

Maar oké…ik, kleine garnaal, aan het begin van mijn ondernemersverhaal …. hoe pak ik dit dan aan? Nee, het is niet sexy om dezer dagen aan je klanten te zeggen dat ze tot 10 werkdagen op hun bestelling moet wachten. Maar toch kiest Ender and May voor een iet of wat gelijkaardig principe als het made-to-order, namelijk het print-on-demand systeem. 

Waarom dan?

Aan één kant omdat Ender and May gewoon net die mensen wil aantrekken die mee zijn in dit verhaal, die wel geduld hebben en bewust kiezen voor een systeem dat overproductie tegen gaat. 

Aan de andere kant omdat het een betaalbare manier is om in beperkte oplage items aan te bieden met een eigen, uniek ontwerp. De digitale printtechniek, maar ook sublimatie laten namelijk toe dat er op kleine schaal wordt geproduceerd, wat bij zeefdruk bijvoorbeeld ondenkbaar is.

Zeefdruk is enkel goedkoop in grote hoeveelheden en heeft hoge minimumafnames, hoge opstartkosten per kleur en slechts een beperkt aantal kleuren is mogelijk (maximaal 18 kleuren!). Bovendien verbruikt deze druktechniek enorm veel water (spoelen van zeven na belichting, reinigen zeven na druk). Omwille van al deze redenen wordt deze druktechniek vaak uitgevoerd in lage loonlanden, in slechte arbeidsomstandigheden en met een grote druk op het milieu.

Tegenover die langere levertermijn van onze items staat wel dat we bewust kiezen voor kwalitatieve en duurzame blanco producten die het waard zijn om op te wachten. Al onze artikels worden bovendien in-house ontworpen en in Europa bedrukt en worden nadien rechtstreeks vanuit de productiehal naar jou gestuurd, om zo de keten zo kort mogelijk te houden. Daarnaast verbruikt het DTG of direct-to-garment proces, waarbij rechtstreeks op het kledingstuk geprint wordt, nauwelijks water waardoor het de carbon footprint vermindert. Daar komt bij dat de printers veganistische inkt gebruiken die op water zijn gebaseerd. De inkt is ongevaarlijk, vrij van gif, biologisch afbreekbaar en bevat geen dierlijke bijproducten. Met jaarlijks 92 miljoen ton aan verspild textiel in de mode-industrie is dit DTG businessmodel een game-changer. 

Het enige aandachtspunt bij digitaal bedrukt textiel is het onderhoud. Er wordt namelijk een ‘fijne was’ programma aangeraden en strijken gebeurt bij voorkeur langs de achterkant van de stof. De onderhoudsvoorschriften bevinden zich uiteraard steeds op het label van elk kledingstuk.

De juiste pijler

Oké, onze aanpak heeft misschien maar een kleine impact, maar knabbelt volgens mij wel aan de juiste pijler, die van de overproductie. En Ender and May is eigenlijk wel trots dat er sinds de opstart van de webshop een jaar geleden nog geen enkel, ik herhaal, geen énkel item is teruggekomen. Voor mij betekent dit dat mensen goed nadenken voordat ze bij Ender and May bestellen en dat is al de helft van het werk! Dus bedankt, mijn liefste klant, om zo duurzaam om te springen met je beslissingen! Ender and May is zeker en vast de juiste 😉

Dikke kus!

Wendy

Photo by Jess @ Harper Sunday on Unsplash

Bezorg jij anderen ook graag een ‘klein gelukske’?

Inspireer jij ook graag andere mensen met jouw verhaal? Maak jij bewust andere keuzes of ben jij ook op zoek naar een simpeler of echter leven? Heb je altijd al eens de ziel uit je lijf willen schrijven, maar vond je niet het juiste forum? Of ben je al blogger en heb je een idee voor een gastblog? Laat van je horen! Al jouw ‘kleine gelukskes’ zijn hier meer dan welkom!