Toen ik vernam dat Sara Van Acker een nieuwe functie bij SOS Kinderdorpen zou opnemen was ik stiekem een beetje jaloers. Met Sara heb ik jaren geleden mijn broek versleten op de banken van het secundair te Gijzegem. Met SOS Kinderdorpen hebben wij, mijn man en ik, persoonlijk een band, omdat we al jaar en dag een kind uit Vietnam financieel steunen. Op regelmatige tijdstippen ontvangen we dan een handgeschreven briefje vanwege zijn voogd met daarbij een foto van ‘ons kind’, dat intussen al lang geen kind meer is, maar een sprankelende jongvolwassene. 

Maar ook in België heeft SOS Kinderdorpen een aantal soortgelijke sociale projecten lopen, waaronder het huis in Chantevent. Want ook in België krijgen kinderen jammer genoeg niet altijd de kans om op te groeien in een gezonde familiale omgeving. Het verblijf van Sara in het huis te Chantevent kon ik daarom niet zomaar voorbij laten gaan. Ik vroeg haar om haar ervaringen tijdens die intense week neer te schrijven, zo konden we er toch ook even bij zijn. ik laat jullie met plezier meelezen!

…

“Of ik eerder al eens jongeren had begeleid?”, vroeg ze mij. “Tuurlijk!”, antwoordde ik, wellicht net iets té snel maar stel je voor dat ze zou twijfelen of ik dit wel zou kunnen…

En dat die snelle “tuurlijk” eigenlijk niets betekende, besefte ik dan later wel. Ik moet inderdaad toegeven, knutselen met peuters, of kokkerellen met de 10-jarige vriendinnen van mijn dochter, telt echt niet mee als relevante ervaring voor het begeleiden van een zomerkamp met vluchtelingenkinderen. Want daarvoor had ik me zonet geëngageerd: een week op kamp samen met tien niet-begeleide minderjarige vluchtelingenkinderen. Een weekje ervoor proberen zorgen dat hun zorgen wat lichter wegen, dat ze gewoon kind kunnen zijn. Los van het politieke verhaal achter elke jongere. En ook los van de vele vooroordelen die op vluchtelingen rusten.
Een warme, veilige en respectvolle thuisomgeving bouwen waar kwetsbare kinderen kunnen opgroeien tot sterke volwassenen, dat is waar al mijn collega’s van SOS Kinderdorpen zich dagelijks vol energie voor inzetten. En dat is wat ik als nieuwste telg in de SOS-familie ook wilde doen. Niet van achter mijn laptop, maar bij de jongeren zelf.

Van Leuven naar Chantevent

Alles begint in het SOS Kinderdorp van Chantevent waar we een weekje mogen genieten van de gastvrijheid van mijn Waalse collega’s. Tien jongeren tussen 14 en 18 jaar samen met hun begeleiders van het SOS-opvanghuis Hejmo in Leuven en ik, in mei net begonnen op het SOS-hoofdkantoor in Brussel. Tien jongeren die elk op hun manier de helse tocht hebben gewaagd van een uitzichtloos land in het zuiden naar België, vluchtend op zoek naar een betere toekomst. Of gewoon op zoek naar een toekomst, wat ze in hun thuisland niet dachten te vinden. Helemaal opnieuw moeten beginnen, zonder familie, zonder vrienden, helemaal ontheemd en ontworteld.

Van fruitige yoghurt naar pittige omelet

De eerste uitdaging was al snel duidelijk: hun namen goed onthouden én uitspreken! Niet één jongere had een naam die ik ooit al had gehoord. Wat was ik plots blij toen ze een weekplanning voor het koken opmaakten. Niet alleen omwille van het vooruitzicht op een ongetwijfeld bijzondere culinaire ontdekkingstocht (want ontbijten kan blijkbaar ook met een omelet vol olijven en pikante pepers in plaats van een zacht yoghurtje met fruit), maar vooral omdat het een overzicht gaf van al hun namen! Stiekem een foto maken en wat namen oefenen op mijn kamer en voila, de eerste hindernis was genomen! En zij waren duidelijk opgelucht dat mijn naam gewoon Sara is ☺

Al snel bleek dat de taalbarrière een blijvende uitdaging zou vormen. Ook al worden deze jongeren heel intensief ondergedompeld in een Vlaams taalbad, je hebt nu eenmaal waanzinnig veel woorden nodig voor een leuke babbel. Of misschien ook niet. Een verlegen Afghaanse jongen die spontaan allemaal lekkers op mijn bord schept, een meisje uit Eritrea dat enthousiast begint te zingen als ik vertel dat ik een week lang bij hen zal blijven, allemaal samen joelen bij elk punt dat we scoren tijdens het basketballen,… Meer moet het soms ook niet zijn om elkaar te leren kennen en aanvoelen.

Van wilde dieren naar bebouwde kommen

Zoals dat bij een zomerkamp hoort, doen ook wij uitstapjes. Samen naar de Grotten van Han, een boottochtje in Dinant, gaan bowlen. Voor ons heel vanzelfsprekend, voor hen één grote ontdekking. Zelfs samen onderweg naar onze uitstapjes was een speciale ervaring. Zo dacht ik van achter mijn stuur eens even een educatieve pet op te zetten en hen wat verkeersregels bij te brengen. “Weet iemand waarom we hier maar 50 km per uur mogen rijden?” En meteen antwoorden ze: “Omdat hier plots wilde dieren de straat kunnen oversteken!” Geweldig toch, dacht ik, terwijl ik heel hard mijn best deed om niet te beginnen lachen. Meteen toch maar even uitgelegd dat zelfs in het groene Wallonië de kans om wilde dieren te spotten bijzonder klein is. Niet alles is beter in België hé. En dan voor de volledigheid toch ook meteen maar meegegeven wat wij bedoelen met een bebouwde kom.

Van De Marie Louise naar Stromae

Heel nieuwsgierig naar hun muziekkeuze, liet ik hen ook volledig vrij om zelf een playlist voor onderweg samen te stellen. Alweer een moeilijk moment om mijn lach in te houden… op nummer 1 stond zowaar De Marie Louise van Bart Kaëll! Qua integratie kan dat wel tellen, dacht ik zo stilletjes bij mezelf. En op nummer 2 belandde dan opeens Papaoutai van Stromae…
Van de meest spontane vrolijkheid naar emotionele fragiliteit in enkele momenten. Beroering en ontroering. Bewondering en verwondering. Spannend en ontspannend. Gewoon en buitengewoon. Alles tegelijk, flinterdun bij elkaar.

Van lekker barbecuën naar woelige nachten

Samen vrolijk de dag afsluiten rond de lekkere barbecue en hen zien treuzelen om naar bed te gaan. Niet omdat dat is wat alle pubers doen, maar omdat de kans groot is dat die nacht alweer verpest zal worden door veel te veel nachtmerries.

Eén week samen lief en leed delen, merken hoe verdomd moeilijk het moet zijn om te balanceren tussen verleden, heden en toekomst, tussen fragiliteit, hoop, moed en veerkracht.

“Groot worden kan je niet alleen.” Wat ben ik er trots op dat deze warme en hoopvolle boodschap sinds kort de rode draad vormt van mijn dagelijks werk. Wat ben ik dankbaar dat ik een klein steentje hebben kunnen bijdragen in het groot worden van deze jongeren.

Ik ging op kamp en terug naar huis neem ik mee: volledig heropgeladen batterijen, een rugzak vol unieke ervaringen, een hernieuwde portie relativeringsvermogen en heel veel hartverwarmende herinneringen.

Sara Van Acker

Over Sara

Sara heeft op haar veertigste een bijzondere carrièrewending genomen. Als economiste was ze altijd actief in de financiële sector. Dat hoofdstuk heeft ze afgesloten om een masteropleiding gender & diversiteit te volgen. Sinds kort is ze aan de slag binnen het team van Leadership Giving bij SOS Kinderdorpen. “Het is geweldig om in mijn nieuwe job mijn jarenlange ervaring als relatiebeheerder private banking te kunnen combineren met de verhelderende inzichten en kritische lenzen uit mijn masteropleiding. Dit inspireert mij dagelijks om mee te bouwen aan een betere toekomst voor kwetsbare kinderen. Heel blij met mijn keuze voor intrinsieke motivatie!”

Foto credits: Photo by Artem Kniaz on Unsplash