Eindelijk heb ik mijn druk bevraagde man te strikken gekregen om een artikel te schrijven voor mijn blog! Whoop whoop!

Kurt is niet alleen een biker in hart en nieren – op straat, langs de smalste holle wegen, doorheen modder en ja, zelfs downhill als het kan (en mag) – maar ook een bevlogen schrijver en daarom fervent aanhanger van het tijdschrift Bahamontes, dat zijn beide passies wonderlijk mooi verbindt. Zijn verborgen schrijftalent zag al het levenslicht in de blog van WTC De faluintjes (een aanrader als je je dag graag start met een glimlach!).

Wie is er beter geplaatst om een mooi blogartikel te schrijven over het buitenleven en trager leven? Dat dacht ik ook…

Witte pluisjes

In ons kleine, dichtbevolkte landje is de eerste sneeuw telkens groot voorpaginanieuws. Naast de obligate plaatjes in de kranten van sneeuwbal gooiende kinderen, benadrukken vetgedrukte cijfers hoe lang de files waren en hoe groot het daaruitvolgend economisch verlies nu weer was ingevolge de witte neerslag.

Ondanks de verkeershinder en de sakkerende pendelaars bekruipt mij steeds een warm, melancholisch gevoel als ik de witte pluisjes uit de grijze hemel zie dwarrelen. En hoe groter de vlokken, hoe groter de hoop dat we eens een echt dik sneeuwtapijt gaan mogen doorwaden. Hoe hoger de witte laag op de grond aangroeit, hoe meer beelden, al dan niet geromantiseerd, uit mijn kindertijd opduiken.

Warme chocomelk

Zo trekt mijn vader mij op de “ijsstoel” weer door dertig centimeter sneeuw gestaag vooruit terwijl zijn jas openhangt en zijn wangen blozen van de inspanning. Wij deden niet heel veel samen, maar dergelijke intense vader-zoon momenten blijven dan ook prachtige, warme herinneringen. Hij trok mij toen naar de brug over de Dender die niet ver uit onze buurt lag. Op de steile taluds aan de zijkanten van de brug hadden andere kinderen met hun slee al diepe banen in de sneeuw getrokken. En een eerste maal, stoof mijn eigen slee, in een rotvaart – althans zo snel ging het in mijn naïeve kinderogen – naar beneden. Eens beneden boorde de ijsstoel zich in het dikke pak sneeuw, en schoof ikzelf nog met de hulp van mijn eigen snelheid en de zwaartekracht naar voor en belandde met het gezicht vol in de ijskoude massa. Uiteraard vloeiden er enkele traantjes, en bracht vader enige troost, maar het sensationele gevoel om naar beneden te mogen suizen nam weer de overhand en zo vlug als de korte beentjes konden, klom ik weer naar boven en gleed ik enkele seconden later terug naar beneden. Dit herhaalde zich ontelbare keren, tot vader, totaal verkleumd, zijn laatste sigaret zonder filter oprokend, het tijd vond de warme keuken te gaan opzoeken. Op de terugweg had ik al moeite om mij wakker te houden en om niet zijwaarts van de slee te vallen.

Eens thuis wachtte moeder ons op met een warme tas chocomelk gemaakt van Callebaut chocolade. Hoe kon het ook anders aangezien zij zelf haar boterham verdiende in die sprookjesachtige fabriek vol zoetigheid, althans zo was het toch in mijn fantasie. Na het nuttigen van de hete godendrank bekroop de warme gloed mijn tintelende wangen en werd ik overmand door een gelukzalige slaap voor de kachel.

Sneeuwbalgevechten

Ook schieten beelden mij nu weer te binnen van heuse sneeuwbalgevechten tussen de jongens uit de buurt. Iglo-achtige bouwsels werden gemaakt, afgezoomd door loopgraven in de sneeuw van waaruit de ene sneeuwbalsalvo de andere opvolgde. Wanneer ook dit weer te saai werd, werden thuis enkele borstels uit het rommelhok gepikt en werd de sneeuw van de dichtgevroren beek geruimd. Hierna werden twee teams gevormd nadat de twee kapiteins middels een rondje “voetje-zetten” om beurten hun ploeggenoten mochten kiezen. Hierna waanden wij ons volleerde hockeyspelers en gingen wij met de borstels als hockeystick en een stukje hout als puck het ijs te lijf. De heuse gevechten die wel eens ontstaan in een profhockey wedstrijd speelden we echter niet na, daarvoor waren we té goeie vrienden. Wanneer we nog amper de puck konden onderscheiden door de invallende duisternis, trokken wij met natte sokken en broek naar huis, en plaatsten wij de ondertussen onthaarde schuurborstel ongezien terug in het hok.

Buitentoilet

Ook een winters toiletbezoek schiet hier plots door mijn geheugen. Aangezien beide ouders werkten, werd ik dikwijls opgevangen door mijn grootouders langs moeders kant. Hoewel hun woning al van enig comfort was voorzien, dienden zij – en bij uitbreiding ook ik – het gevoeg te doen op een buitentoilet. ’s Zomers was het al niet de meest aangename plaats om te vertoeven ingevolge de geur en de glanzend groene vliegen, maar in de winter was het meer dan een beproeving. Het gedacht alleen al om met de naakte billen op de ijskoude bril te moeten gaan zitten, bezorgde mij meer dan eens een acute aanval van constipatie. Wanneer het echt niet anders meer kon, maakte ik van mijn hart een ijskoude steen, sleepte mezelf door de koude naar het wc-hok, en verbrak bijna iedere keer mijn persoonlijk record “snelkakken voor beginners”. Maar de beloning was des te groter…eens terug binnen warmde ik mijn poep voor de roodgloeiende kolenstoof waarop de fluitketel zacht stond te zoemen. Een bord warme karnemelkpap met bruine suiker was mijn beloning.

Mijmeringen

Hoe verlang ik soms nu nog naar die harde winters waarin je zorgeloos spelend, genoot van de mensen die om je gaven en waarin simpele dingen, zonder flitsende schermen en alsmaar sneller internet, onvergetelijke indrukken nalieten. Hoe veel zou ik geven om nog eens het gevoel te mogen beleven dat mijn grootmoeder haar zelfgebreide sjaal tot voor mijn ogen om mijn nek wikkelde zodat ik toch geen “vallink” zou oplopen.

Laat die eerste sneeuw maar komen…

Photo by Paige Cody on Unsplash

Bezorg jij anderen ook graag een ‘klein gelukske’?

Inspireer jij ook graag andere mensen met jouw verhaal? Maak jij bewust andere keuzes of ben jij ook op zoek naar een simpeler of echter leven? Heb je altijd al eens de ziel uit je lijf willen schrijven, maar vond je niet het juiste forum? Of ben je al blogger en heb je een idee voor een gastblog? Laat van je horen! Al jouw ‘kleine gelukskes’ zijn hier meer dan welkom!